Een half jaar geleden bracht Selah Sue het nummer ‘Pills’ uit. Daarin heeft ze het over antidepressiva en welke positieve en negatieve effecten ze daarmee ervaart. Niet veel later besloot ze om - na 14 jaar onafgebroken antidepressiva te nemen - ermee te stoppen. Dat ging een tijdje heel goed, maar intussen is ze er toch opnieuw mee begonnen omdat het niet meer leefbaar werd. «Ik ga door een hel. Een speelbal van helse gemoedsschommelingen. Links is hoe ik me voel op een goed moment. Rechts is de staat van zijn die steeds meer de overhand kreeg deze laatste maanden. Pijnlijkste post ooit, dit. Maar voel dat ik het moet delen», begint ze haar moedige getuigenis op Facebook.
«Na de release van ‘PILLS’ kreeg ik duizenden reacties van mensen die zich herkenden in mijn verhaal over antidepressiva. Ik had me in de media heel hoopvol uitgedrukt dat ik deze keer - vierde poging in 14 jaar - wel succesvol zou kunnen stoppen. Mocht het niet lukken, zou ik het laten weten. Ik voel dat ik iedereen die ik toen hoop gegeven had verschuldigd ben het verhaal af te maken. Of te vervolgen».
Hersenchemie
«De eerste maanden zonder antidepressiva waren prachtig. Alsof er een stolp van me afkwam. Alles kwam tien keer zo hard binnen en ik genoot van ongeziene creatieve en emotionele hoogtes. Het psychedelische pad, sport en meditatie stonden dat gevoel kracht bij waardoor ik dacht sterker te staan dan ooit. Na een maand of zes kwam de duisternis weer binnengeslopen, totaal onaangekondigd en zonder duidelijke aanleiding. Ik werd wakker met onverklaarbare angst en ik werd op een aantal weken tijd van de hemel naar de hel gekatapulteerd. Ik kon het initieel nog ‘dragen’ door alle opgedane positieve ervaringen met psychedelica, mindfulness en dagelijks te gaan joggen. Maar het werd al snel te groot. Te overheersend. Ondraaglijk».
«Pure hersenchemie zegt mijn psychiater. Helaas weinig aan te doen bij een select aantal mensen. Heropbouwen met antidepressiva was de enige optie. En opnieuw, zoals 14 jaar geleden, voel ik dat het mijn leven redt».
Afgevlakt gevoelsleven
«Dag 25 nu. De allesoverheersende duisternis begint stilaan terug op te klaren, maar de pijn is er nog wel. Een hels tussenstadium, maar ik weet uit ervaring dat het betert. Volhouden. Ik kijk er nu naar uit om me terug gewoon ‘ok’ te voelen. Genieten van de kleine dingen. Evenwicht. Ik ben hoopvol want ik heb 14 jaar een gelukkig mooi leven gehad onder medicatie. Ik stel me de vraag in ‘PILLS’ maar ik weet het antwoord nu wel voor mezelf: liever een stabiel, tikje afgevlakt gevoelsleven met pills, dan een leven met explosieve ups en wanhopige downs zonder pills».
«Ik kon mijn rol als artieste en moeder de laatste maanden relatief ‘voldoende’ blijven invullen door de steun van mijn ongelooflijke partner en heel mijn entourage op tour. Jullie zijn goud. Verder wil ik als meter van ‘Te Gek!?’ blijven herhalen: breek het taboe over psychisch lijden, de meeste van ons zullen er toch eens door moeten vroeg of laat. Wees dan omringd, praat erover. Zoek actief connectie en hulp. Er is altijd hoop. Aan iedereen die door een moeilijke tijd gaat; Ik denk aan u. Ik voel u. Ik hou van u. Het wordt beter, hou hoop»; besluit ze.