Campert is bij het grote publiek vooral bekend voor zijn roman ‘Het leven is vurrukkulluk’ (uit 1961). Net als ‘Tjeempie! of Liesje in Luiletterland’ (1968) groeide ‘Het leven is vurrukkulluk’ uit tot een hedendaagse klassieker. Verder was hij ook een gevierd dichter: in 1976 kreeg hij de P.C. Hooftprijs voor zijn poëzie. In 2015 volgde de Prijs der Nederlandse Letteren.
Ironie
Begin jaren 50 liet Campert voor het eerst van zich horen. Samen met Gerrit Kouwenaar en Hugo Claus werd hij opgenomen in de «Atonaal»-bloemlezing (1951). Die groep «jonge, hemelbestormende dichters werd aangeduid als de Vijftigers en ontketende een revolutie in de Nederlandstalige poëzie en literatuur».
Het werk van Campert wordt gekenmerkt door een weemoedige, ironische toon. Veel is autobiografisch en heeft als thema de confrontatie tussen droom en werkelijkheid. Vaak ook gaan zijn verhalen over mislukking, machteloosheid of verdriet, maar het wordt nooit zwaar. «Ik wil graag een lichte toon hebben. Anders wordt het bij mij veel woordgeraas met een steeds kleiner inhoudje. Ik vind het leuk de mensen aan het lachen te maken», zei hij ooit.
Onschatbare waarde
Campert schreef ruim honderd romans, verhalenbundels en gedichtenbundels. Daarnaast publiceerde hij talloze columns. Zo had hij jaren een column met Jan Mulder in de Volkskrant (CaMu).
Uitgever Francien Schuursma van De Bezige Bij wijst erop dat Campert ruim zeventig jaar «onlosmakelijk was verbonden met onze uitgeverij. Zijn vriendschap en zijn loyaliteit aan ons huis waren voor ons van onschatbare waarde en zullen blijvend worden gekoesterd. Decennialang heeft zijn werk lezers geïnspireerd en ontroerd. Het is mijn stellige overtuiging dat de woorden van Remco Campert, ook voor toekomstige generaties, springlevend zullen blijven.»
De uitgever wijst erop dat in 2017 de regels uit Camperts verzetsgedicht ‘Iemand stelt de vraag’ werden aangebracht op het pand van de uitgeverij. De beroemde eerste regel luidt: ’Verzet begint niet met grote woorden / maar met kleine daden’.