Hoe ben je dan bij een verhaal over een moeder beland?
«Tijdens mijn research hoorde ik regelmatig de naam Miriam Rodríguez vallen. Haar dochter was ontvoerd en ze heeft haar nooit teruggezien, ook al betaalde ze verschillende keren losgeld. Toen ik haar in 2015 ontmoette, was dat zo frappant dat ik wist dat ik haar verhaal moest gebruiken en iets moest vertellen over een moeder die haar kind zoekt. Aanvankelijk dacht ik aan een documentaire maar omdat het te gevaarlijk was om met haar rond te rijden, is het uiteindelijk fictie geworden. ‘La Civil’ is niet het levensverhaal van Miriam Rodríguez. We hebben er ook nog veel andere inspiratiebronnen in verwerkt.»
‘La Civil’ heeft wel soms de allure van een documentaire. Waar trek jij de lijn?
«Ik geloof eigenlijk niet in labels als documentaire of fictie. Ik gebruik veel fictietrucjes in mijn documentaires en omgekeerd. Het is allebei gewoon cinema voor mij. In dit geval wou ik het gevoel creëren dat we het hoofdpersonage in real time volgen. Op die manier willen we ook tonen dat je bijna onvermijdelijk deel gaat uitmaken van het geweld als je erdoor geraakt wordt. Die cyclus van geweld wordt een deel van wie je bent.»