Hoe is de film ontstaan?
: «Een goeie vriendin van mij is een adoptiekind, en ze is ooit naar Korea gegaan om haar ouders te vinden. Ze ontmoette haar biologische vader, dat ging helemaal niet goed en ze besliste om nooit meer terug te gaan. Maar toen ze enkele jaren later hoorde dat ik het land zou bezoeken, stelde ze voor om toch mee te reizen. Ze is al even tegenstrijdig en wispelturig als Freddie in de film. We hebben toen haar familie langs vaderskant ontmoet, en die ervaring was ongeveer zoals je ziet in de film. Een mix van tristesse, bitterheid en slechte communicatie.»
Freddie is een zeer assertieve jonge vrouw. Komt dat van haar Franse opvoeding?
«Dat is een goeie vraag. Het zelfvertrouwen, om niet te zeggen de arrogantie, die ze in het begin demonstreert, is zeker een manier om met haar Franse kant om te gaan. Ze zit vol woede en ze wil niet bestempeld worden met een identiteit. Freddie is iemand die constant van persoonlijkheid verandert, en zulke mensen intrigeren me. Dat komt ergens vandaan, en vaak is het dat ze niet weten wie ze echt zijn.»
Ben ik verkeerd als ik ‘Retour à Séoul’ omschrijf als een verhaal over obsessie?
«Nee, dat zit er zeker in. Freddie heeft een verslavende persoonlijkheid. Als ze iets niet kan krijgen, wil ze dat per se hebben. Ze wil absoluut antwoorden, ook op vragen die net geen antwoord hebben. In deze film wordt dat een zoektocht naar haar eigen identiteit.»
‘Retour à Séoul’ speelt nu in de zalen.
RECENSIE ***
Wie ben ik? Dat is de vraag waarmee Freddie al haar hele leven rondloopt. Als adoptiekind zit ze klem tussen haar Franse opvoeding en haar Koreaanse oorsprong. Nu reist ze voor het eerst naar Seoul, in een poging om de biologische ouders die ze nooit heeft gekend op te sporen. ‘Retour à Seoul’ is een intrigerend verhaal over botsingen, tussen culturen, karakters, verwachtingen en emoties. Sterke hoofdvertolking van Park Ji-min, maar regisseur Davy Chou heeft moeite om het goeie tempo te vinden.