MOVIES. Psychologische pingpong in nieuwe Lafosse ‘Les Intranquilles’: «Je kan bipolariteit op zoveel manieren spelen»

Het publiek in Cannes ontving ‘Les Intranquilles’ heel enthousiast. Deel je die mening?

Damien Bonnard: «O ja, ik vind het een prachtige film. Hij laat je niet onberoerd. Het was mooi om hem in Cannes voor het eerst te zien met een publiek. Je zag de mensen huilen achter hun mondmaskers. Ze konden die meteen gebruiken als zakdoek.»

Kende je de films van Joachim Lafosse toen hij je ‘Les Intranquilles’ voorstelde?

«Ik was vooral onder de indruk van ‘À perdre la raison’, over een familiedrama, maar ik had ook andere films van Joachim gezien. Alleen niet zijn eerste met Isabelle Huppert, denk ik [‘Nue propriété’, nvdr].»

In ‘Les Intranquilles’ heeft je personage een bipolaire aandoening. Hoe heb je je voorbereid op die rol?

«Je kunt bipolariteit op evenveel manieren spelen als er bipolaire mensen bestaan op deze planeet. Ik heb uitgebreid gepraat met Joachim en boeken over de stoornis gelezen, waaronder dat van de schilder Gérard Garouste, waarop de film zijn titel heeft gebaseerd, [’L’intranquille: zelfportret van een zoon, een schilder, een gek’, nvdr]. Ik heb ook veel tijd doorgebracht met een psychiater in het psychiatrische ziekenhuis van Sainte-Anne in Parijs om over de film te praten en haar allerlei vragen te stellen. Zij heeft mij ook uitgebreid gevraagd wat ik van mijn personage vond. Het komt erop neer dat Joachim betaald heeft voor mijn psychoanalyse!» (lacht)

Heb je patiënten ontmoet?

«Zeker. Ik heb ook een vriend die al 20 jaar aan bipolariteit lijdt. Ik heb al die ervaringen vermengd en dan samen met Joachim een goed evenwicht gezocht. Maar dat is niet alles. Ik heb ook samengewerkt met Piet Raemdonck, de kunstenaar die de schilderijen uit de film gemaakt heeft. En een bokser heeft me geholpen om de bewegingen te vinden die bij mijn wisselende humeurs passen, zowel de enorme vreugde als de agressie. Ik heb zo’n beetje overal gesnuffeld naar inspiratie.» (lacht)

Je vormt een intens duo met je tegenspeelster Leïla Bekthi. Kende je haar?

«We hadden al eerder in dezelfde film gespeeld [‘L’Astragale’ van Brigitte Sy, nvdr]. Dat was toen maar één enkele scène, maar het gaf ons zin om dieper te graven. Alleen moet je wachten op de kans, want als acteur heb je het niet in handen. Joachim heeft gelukkig beslist om ons weer samen te brengen. Tijdens de opnames ben ik trouwens zo’n beetje geadopteerd door de familie van Leïla. We werken op dezelfde manier, en dat gebeurt niet vaak. We dompelen ons allebei diep onder in ons werk. Het was nooit zo dat de ene aan de ander vroeg om eens over iets anders te praten. Ik heb nooit gedacht ‘Jezus, wat werkt die trut op mijn zenuwen!’» (knipoogt naar Leïla Bekhti, die iets verderop ook een interview geeft)

De personages heten ook Leïla en Damien. Waarom?

«In de laatste versie van het scenario had Joachim de personages per vergissing onze namen gegeven. Achteraf bekeken denk ik dat het ook minder had gepast als ik mezelf plots Raoul of Jean-Pierre zou heten. Nu konden we blijven spelen zonder onderbreking. Leïla vond het zo ook makkelijker om in de actie te duiken.»

‘Les Intranquilles’ is een Belgische film. Wat denk je van onze vaderlandse cinema?

«Ik heb niet vaak in België gedraaid, maar ik heb er wel vier jaar gewoond. Ik ben naar Frankrijk teruggekeerd voor een vrouw, maar ik durf toch te stellen dat ik me soms een Belg voel. Ik hou van jullie kunstenaars, jullie schilders en toneelmakers. Ik schiet ook goed op met Fabrice Du Welz [de regisseur van onder meer ‘Calvaire’ en ‘Adoration’, nvdr]. Misschien gaan we samen iets doen. Maar mijn favoriete Belgische filmmaker is zonder twijfel Joachim.»

RECENSIE LES INTRANQUILLES ****

Hoeveel kan je incasseren als je geliefde ziek is? Damien en Leïla vormen al vele jaren een koppel maar het evenwicht in hun gezin wordt zwaar op de proef gesteld door Damiens psychische stoornis: bipolariteit. Voor hun relatie en voor hun zoontje Amine strijkt Leïla de plooien plat. Maar finaal dringt zich toch een vreselijke vraag op: wat als ze deze uitdaging niet moet overwinnen maar voorgoed afstand nemen van Damien? De Brusselse regisseur Joachim Lafosse heeft het talent om diep geloofwaardige personages te creëren, met wie de kijker zich identificeert door de (uiterst menselijke) conflicten die ze doormaken. Het is simpel: of het nu gaat om een echtscheiding (‘L’économie du couple’), een dreigend familiedrama (‘À perdre la raison’) of een andere van Lafosses films, elke toeschouwer ziet hetzelfde verhaal maar schat de conflicten anders in. Alles hangt af van je eigen blik. In ‘Les Intranquilles’ komt de psychologische pingpong even hard aan, maar er zit een zacht kantje aan dat je niet verwacht.