Je vraagt je af waarom de moeder haar gewelddadige man niet gewoon verlaat.
«Die vraag stelt Adri zich ook. Maar zo eenvoudig is het niet, en al zeker niet in de jaren 1970. Er waren toen wel moedige vrouwen die beslisten om weg te gaan, maar die werden scheef bekeken. Ook door hun eigen familie. Je hoorde vaak verhalen over mishandelde vrouwen die teruggingen naar hun eigen moeder en te horen kregen dat ze beter hun best moesten doen, dat het hun verantwoordelijkheid was om het gezin intact te houden. Dat was zo’n beetje de mantra in Italië.»
Je bent zelf transgender. Is de film een accuraat portret van hoe jij je voelde?
«Het is vooral een accuraat portret van hoe mijn moeder zich voelde. Ze was wanhopig, want ze had niemand met wie ze erover kon praten. Ze kon mijn situatie zelfs niet vermelden. Ze verstopte zich, net zoals ik me verstopte. Vandaag zou ze opgevangen worden, andere moeders ontmoeten die hetzelfde meemaken, maar toen was daar geen sprake van. Dat het nu wel kan, vind ik een enorme vooruitgang.»
‘L’immensità’ speelt vanaf woensdag 11 januari in de zalen.