Je hebt ‘Apples’ geschreven voor de coronacrisis toesloeg. Heeft de pandemie de film relevanter gemaakt?
Waar wil je precies de aandacht op vestigen?
«In grote lijnen gaat het over hoe ons geheugen aangetast is omdat we zo gretig een beroep doen op technologie en sociale media. We ervaren het leven niet meer echt, en we oefenen ons geheugen niet meer. Het probleem is niet zozeer dat we geen namen of gebeurtenissen meer onthouden maar dat we ook emoties vergeten. Dat vind ik het belangrijkste.»
‘Apples’ is vaak grappig, op een ongewone manier. Wat doet jou lachen?
«Ik ben dol op ‘Friends’. En op dwaze filmpjes die ik op YouTube vind. Die kunnen me enorm inspireren. Ik lach heel graag. Maar ik wou geen echte grappen in mijn film stoppen. Enkel kleinere glimlachmomentjes. Iets in de trant van Jacques Tati of Buster Keaton, die meer afhangen van lichaamstaal dan van woorden. Dat vind ik mooier en universeler.»
‘Apples’ speelt vanaf morgen in de zalen
REVIEW ****
Aris, een man van rond de 50, wordt getroffen door een bizarre epidemie die mensen van hun geheugen berooft. Of doet hij alsof en is er iets anders (en pijnlijkers) aan de hand? Dat is de hamvraag in ‘Apples’, een zoveelste voorbeeld van de fascinerende school van licht absurde tragikomedies waarmee Griekenland tegenwoordig naam maakt. Regisseur Christos Nikou begon zijn carrière ook niet toevallig op een set van Yorgos Lanthimos (‘Dogtooth’, ‘The Favourite’). Aris wordt opgevangen door een overheidsprogramma dat hem via een reeks opdrachten nieuwe herinneringen wil aanleren. Het levert een resem surreële en droog geestige situaties op, maar tussen de regels voel je een diep verdriet sluimeren. Een memorabel debuut.