Anuna De Wever werd geboren in een vrouwenlichaam, maar voelde zich al op jonge leeftijd eerder een jongen. In het middelbaar werd ze daardoor gepest, dus probeerde ze zich alsnog als meisje te gedragen. Daar werd ze echter heel ongelukkig door. «Kort na mijn geboorte dacht ik: ik ben een jongen. Iets later bleek dat niet zo te zijn. Door die ontdekking was ik helemaal in de war. Dat was geen daad van rebellie tegen genderconstructies want ik was nauwelijks vijf. Wist ik veel wat het betekende om man of vrouw te zijn», vertelt ze in De Morgen.
«Tot mijn twaalfde was ik in zekere zin transgender, want ik wilde echt een jongen zijn. Ik sprak ook over operaties. Maar in het middelbaar werd ik zo hard gepest dat ik twee, drie jaar lang geprobeerd heb om een meisje te zijn. Jongens daten, mijn haar laten groeien, 'meisjesdingen' doen. Whatever that may be. Maar dat was verschrikkelijk, ik werd er depressief van. Het klopte gewoon niet. Ik was de hele tijd aan het faken wat ik niet was, waardoor ik me slecht voelde en de mensen rondom mij zich slecht voelden omdat ze zagen dat ik ongelukkig was», klinkt het.
Mannenkleren
De milieuactiviste worstelt op 20-jarige leeftijd nog steeds met haar identiteit. Ze beschouwt zichzelf als non-binair en heeft zelfs al overwogen om ingrepen te laten uitvoeren. «Ik voel me soms heel goed, soms rotslecht in mijn lichaam. Dat heeft alles te maken met mijn gender. Ik ben non-binair. Dus zogezegd X. Als je geboren wordt in een lichaam waar je blij mee bent en je voelt je goed bij de gendernormen die ons worden opgelegd, dan kun je dat niet echt snappen, denk ik».
«Meestal voel ik me heel ongemakkelijk in mijn vrouwenlichaam. Ik wil eigenlijk geen borsten. Vooral tijdens seks komt dat naar boven. Ik draag ook altijd mannenkleren. Mentaal kan ik mezelf niet relateren aan wat een vrouw is, voor mij is dat even abstract als wat een man is. Soms wil ik geen vrouwelijk lichaam meer, maar ja, collateral damage. Ik zit er niet meer mee. Ik heb wel onlangs een afspraak gehad met het Transgender Infopunt (van het UZ Gent, red.) om bepaalde ingrepen te overwegen, maar zo hard voel ik het nu ook weer niet dat ik die stappen wil ondernemen. Er zijn miljoenen mensen die zich niet identificeren met mannen of vrouwen. Dat je in een van die twee hokjes moet passen, klopt gewoon niet. Die tweedeling moet fundamenteel in vraag worden gesteld», besluit ze.