Ryan Coogler : «Het mooie aan een franchise als ‘Black Panther’ is dat je om de paar jaar een soort mini-reünie beleeft met de cast en crew. Nu waren er vier jaar voorbijgegaan, waarin we veel meegemaakt hadden. We hebben de film opgestart in volle pandemie. Je zag dat iedereen worstelde met een gevoel van eenzaamheid, en dus was het fijn om iedereen weer een dikke knuffel te kunnen geven.»
Ook om samen het overlijden van Chadwick Boseman te verwerken?
«Zeker. We voelden allemaal die rouw en dat verdriet. Als je merkt dat je daar dan niet alleen in staat, doet het veel deugd.»
Deze film focust zich meer dan de eerste op de vrouwelijke personages. Had je iets goed te maken?
«Nee, het had niets te maken met gender. Het was een logische en organische keuze. Als iemand overlijdt, is het alsof er een bom ontploft. Wij hebben ons dus geconcentreerd op de personages die het ergst getroffen zijn door de dood van T’Challa. En dat is in de eerste plaats Shuri, zijn kleine zus. Zij raakt het noorden kwijt en verliest zichzelf.»
Hoe heb je Rihanna gestrikt om mee te werken aan de muziek? Haar laatste album dateert van 2016.
«Gezien de thema’s van de film wilde ik graag een vrouwelijke artieste. Ik ben een grote fan van haar werk, maar ik denk dat onze componist Ludwig Göransson haar vooral overtuigd heeft. Hij is namelijk ook een muziekproducer met een enorme reputatie. Toen Rihanna ons de single, ‘Lift Me Up’, liet horen, zei ze trouwens ‘Ik heb dit voor Chad[wick Boseman] gedaan’.»
‘Black Panther: Wakanda Forever’ speelt momenteel in de bioscoop.
Recensie ‘Wakanda Forever’ ***
Wat doe je als je hoofdacteur sterft? ‘Black Panther’ maakt er zowaar een — trieste — troef van. De geest van Chadwwick Boseman hangt constant over dit vervolg, niet in het minst als motivatie voor de karakters. Met name zijn briljante zus Shuri kan het verdriet niet verteren. Wanneer Wakanda geconfronteerd met een machtige nieuwe opponent, de zeeprins Namor, dreigt ze te ontsporen. Wat volgt, is een vrij meeslepend drama over wraak, verzoening en kolonialisme. En voor één keer overdrijft Marvel zowaar niet met de massale knokpartijen.