Steven Spielberg zingt, danst en praat over ‘West Side Story’: «Ik zing zo vals als een kat»

Steven Spielberg : «Mijn ouders kochten de plaat toen ik een jaar of 10 was. Ze hadden de musical niet gezien, maar ze vonden de muziek prachtig. Ik heb die plaat op mijn kamer grijsgedraaid op een kleine Vitrola. En toen het etenstijd was, begon ik plots tegen mijn ouders het liedje ‘Gee, Officer Krupke’ te zingen: ‘My father is a bastard / My ma’s an S.O.B.’… Ze waren compleet geschokt. ‘Je mag geen ‘bastard’ zeggen aan tafel! Waar heb je ‘S.O.B.’ leren zeggen?’ Waarop ik antwoordde: ‘He, jullie hebben de plaat gekocht. Dat staat er allemaal op. Ik kan het bewijzen!’ Ze hebben me die plaat niet afgenomen, maar ze waren daarna wel bloednerveus over wat ik er nog allemaal van zou opsteken.» ( lacht )

Had je tijdens opnames nooit zin om recht te springen en mee te zingen?

«Niet tijdens de opnames. Dan was ik te gefocust op de beelden die we vastlegden. Maar tijdens de repetities heb ik wel met de cast meegezongen en -gedanst. Zo vals als een kat en met drie linkervoeten, weliswaar. Ik kon gewoon niet blijven stilzitten, omdat er zoveel leven en energie in de lucht hing. Zeker met de gespierde danschoreografieën van Justin Peck. Ik moet ook zeggen dat het van ‘E.T.’ geleden is dat ik nog zo’n familiale ambiance heb meegemaakt op een filmset. Bij ‘E.T.’ voelde ik me als een vader voor al die kinderen. Het is geen toeval dat ik drie jaar later voor het eerst papa ben geworden. In dit geval voelde ik me deel van een grote en diverse familie.»

Het valt op dat het Spaans in de film niet ondertiteld is. Vanwaar die keuze?

«Dat hebben we bewust gedaan. Taal was sowieso een essentieel punt. De rechercheur, die duidelijk een witte racist is, wijst iedereen die Spaans spreekt onmiddellijk terecht. De Puertoricaanse personages schakelen ook voortdurend tussen Engels en Spaans. Sommigen maken er een punt van om Engels te spreken. Ze vinden dat ze het verplicht zijn nu ze in New York wonen. Het is een manier om zich te assimileren. Uit respect hebben we dus beslist om het Spaans nooit te ondertitelen.»

‘West Side Story’ speelt zich af in jaren 1950. Hoe moeilijk was het om het New York van toen te reconstrueren?

«Het New York van 70 jaar geleden bestaat wel degelijk nog steeds in sommige wijken. Je vindt het in Brooklyn, Queens, The Bronx, in uptown Harlem ook. We hebben locaties gezocht waar de gebouwen niet veranderd zijn. De scènes die zich afspelen in San Juan Hill, het Puertoricaanse getto, hebben we in Patterson, New Jersey gefilmd omdat de architectuur er het best op leek. In het openingsshot van de film hebben we wel de verre achtergrond van de Hudson met de computer gecreëerd. Voor de rest hebben we de computer enkel gebruikt om airco’s, satellietschotels en veiligheidsrails aan de ramen te verwijderen. En de zweetplekken op de kleren van de dansers op de dagen dat het bloedheet was.» (lacht)

De songteksten van ‘West Side Story’ zijn van de hand van de legendarische Stephen Sondheim, die twee weken geleden op 91-jarige leeftijd overleed. Was hij nog betrokken bij de film?

«Hij was de eerste persoon die ik opgezocht heb toen ik de rechten op ‘West Side Story’ wou kopen. We hadden elkaar al eerder ontmoet omdat mijn productiebedrijf al een filmversie had gemaakt van ‘Sweeney Todd’. En we hebben toevallig ook op hetzelfde moment de presidentiële Medal of Freedom gekregen in het Witte Huis, samen met Barbra Streisand. Stephen heeft veel geholpen bij onze film. Hij gaf feedback op het script, en hij was vooral zeer nauw betrokken bij de voorafgaande opnames met de zangers. Hij heeft drie weken lang naast me gezeten in de studio. Dat was een enorme eer.»

‘West Side Story’ ★★★

Is het overdreven om te zeggen dat Spielberg het liefst films maakt voor het kind in onszelf? Naar eigen zeggen loopt hij zelf in elk geval al sinds zijn tiende rond met de drang om ‘West Side Story’ opnieuw te maken. De klassieke musical, een variante op ‘Romeo & Juliet’ over twee clashende straatbendes in het New York van de jaren 1950, leverde in 1961 al een bejubelde film op, al was die zeker niet perfect. Om maar iets te zeggen: de rol van de Puertoricaanse Maria werd gespeeld door een stevig bijgeschminkte Natalie Wood, kind van Russische ouders. Met een diverse en jeugdige cast past Spielberg daar alvast een mouw aan. Hij laat zijn camera ook veel eleganter zwieren dan zijn collega Robert Wise 60 jaar geleden deed (of kon doen). En toch voelt de nieuwe ‘West Side Story’ opvallend ouderwets, alsof Spielberg ondanks al zijn ervaring en wijsheid verstrikt raakt in zijn eigen nostalgie. Het neemt niet weg dat ook jij nog dagen «I like to be in America» zult lopen neuriën. Er zijn ergere dingen in het leven.