Dag Stefan. Ik las ergens een recensie die ‘Never Let Me Go’ beschreef als «de soundtrack voor het einde van de wereld».
Is alle hoop verloren? Heeft de mensheid het verknoeid en moeten we ons lot aanvaarden?
«
In een interview noemde Brian (Molko, nvdr.) de song ‘Try Better Next Time’ «een oproep die schreeuwt: ‘Geef het op, geef de aarde terug aan de dieren. Zij waren hier eerst.’» Deel je die mening?
«Het is moeilijk om optimistisch te zijn in deze huidige tijden. Het komt eigenlijk allemaal hierop neer: de mensheid wil overleven, en dus moet onze soort zich voortplanten. Dat is eenvoudigweg wat dieren en planten doen. Het enige verschil met de mens is dat ons gedrag een extreme impact heeft op het milieu, terwijl de rest van de natuur in symbiose leeft met zijn omgeving. Een groot deel van de verklaring voor ons gedrag ligt in winstbejag. Een kleine elite vult zijn zakken ten koste van anderen en het milieu. In de jaren tachtig werd ‘economische groei’ hét buzzwoord waartegen alles afgemeten werd. Een pervers businessmodel, dat haast op een nieuwe religie leek. Daar betalen we nu de prijs van. Gelukkig is de mens ook heel inventief, waardoor de aangerichte schade misschien nog hersteld kan worden.»
Zijn geld en consumentisme het ultieme kwaad in deze wereld?
«Ik weet enkel dat ikzelf ook schuldig ben geweest aan destructief gedrag. Ik wilde vroeger evengoed een innerlijke leegte vullen met allerhande spullen. Dat heeft een paar jaar geduurd, tot ik besefte dat die consumptiedrang niets zou oplossen. Tegenwoordig zitten mensen eindeloos te scrollen om die leegte te vullen. In zijn meest extreme vorm druk je in je hoofd de ‘fuck it’-knop in, en dan beland je in een zeer duistere plek.»
Is jouw mensbeeld nog cynischer geworden sinds de Russische inval in Oekraïne? In jouw geboorteland Zweden groeit de vrees nu voor een Russische aanval op het land…
(
Laten we het over muziek hebben om de zeden te verzachten. Vanwaar die tien jaar radiostilte sinds ‘Loud Like Love’?
«We hebben niet stilgezeten. Na ‘Loud Like Love’ hebben we twee jaar getourd, vervolgens hebben we in 2015 een live-versie van de plaat uitgebracht, ‘MTV Unplugged’. En dan was de twintigste verjaardag van Placebo aangebroken. Naar aanleiding van dat jubileum hebben we onder meer een compilatiealbum gemaakt, ‘A Place for Us to Dream’. Daarna hebben we drie jaar getourd met ‘20 Years of Placebo’. Toen we de laatste hand aan het leggen waren aan deze plaat viel de wereld stil door de coronapandemie. Zonder corona hadden we ‘Never Let Me Go’ veel vroeger uitgebracht.»
De song ‘Beautiful James’ gaat over liefhebben buiten de heteronormatieve grenzen. Op jullie tweede album ‘Without You I’m Nothing’ hadden jullie het al over genderfluïditeit, toen velen het nog in Keulen hoorden donderen als die term viel. Is het begrip tegenover genderidentiteit de laatste jaren gegroeid volgens jou?
«Die onderwerpen staan zeker meer in de aandacht, dus da’s een positieve zaak. Maar ik vraag me af of het maatschappelijke debat wel in de juiste richting evolueert. Die opvattingen zijn voor zo veel wereldleiders een doorn in het oog.»
«Voor mij is het vanzelfsprekend dat iedereen gehoord en gelijk behandeld moet worden, maar dat is natuurlijk verre van overal het geval. Da’s waarom er zoveel verhitte debatten gevoerd worden over zogenaamde gevoelige onderwerpen. We hebben de instinctieve drang om het leven te vereenvoudigen door alles en iedereen in hokjes onder te brengen, maar dat kan heel gevaarlijk zijn. In een ideale wereld heeft iedereen een vakje waarin zijn eigen opvattingen, vooroordelen en ideeën opgeborgen zitten. Als iedereen z’n eigen vakje heeft, zijn er eigenlijk geen vakjes, en zo is iedereen gelijk.»
‘Never Let Me Go’ verscheen vorige vrijdag via So Recordings. Vanavond geeft Placebo een (uitverkochte) showcase in de Botanique in Brussel. Op 25 juni staat de band op TW Classic.