«Mijn bedoeling is om die mensen in de bloemetjes te zetten, om zogezegd gewone levens naar het witte doek te vertalen en te tonen dat ze eigenlijk even uniek zijn als de personages die we gewoonlijk in films zien.»
«Het is dubbel. Ze zitten allebei een beetje vast in hun leven en ze zorgen ervoor dat ze allebei loskomen. Dat is de positieve kant. Maar ze maken ook veel minder fraaie emoties los bij de mensen in hun omgeving. Ik wil die dieperliggende thema’s genuanceerd weergeven en laten zien hoe complex het allemaal is. Maar ik hoop ook dat er genoeg lichtvoetigheid in mijn film zit. Het laatste wat ik wil, is het publiek murw meppen met sociale en politieke boodschappen.»
«Ik vind het een geweldige stad. Ik ben er niet geboren maar ik ben wel in de buurt opgegroeid. Ik heb mijn eerste kus gekregen in Bradford, in het gangetje achter het platform waar de DJ zat. Misschien is dat een van de redenen waarom ik een romantisch idee heb van de stad. Het is geen grote stad, en ze ligt gebed tussen heuvels. Dat geeft een heel mooi landschap. Bradford heeft ook een heel interessante socio-economische geschiedenis. Ooit was er een bloeiende textielnijverheid die veel mensen uit het Midden-Oosten lokte, vooral uit Pakistan en Bangladesh.»
«Veel songs stonden al van bij het begin in het script. Daarvan hebben we sommige kunnen kopen, andere waren te duur. Het idee was dat Ali en Ava van heel andere soorten muziek houden maar in de loop van het verhaal ook op dat vlak naar elkaar toegroeien. Zo gaat dat in de liefde. Muziek maakt deel uit van verliefd worden. Vroeger maakte je dan cassetjes of cd’s voor elkaar, nu stel je playlists op die je met de ander deelt via Spotify of YouTube.»
«Ik heb hem een mooie brief moeten schrijven, wat eigenlijk heel aangenaam was om te doen. Ik moest de film goed uitleggen en vertellen wat ik precies met zijn muziek wou bereiken. Ik heb dus mijn tijd genomen en verschillende versies gemaakt. Dylan heeft nooit persoonlijk geantwoord maar zijn management liet wel weten dat we de song mochten gebruiken. En gelukkig maar, want ik had er mijn script echt rond gebouwd. Ik weet niet wat ik had moeten doen als hij nee gezegd had.»
Review ****
De liefde heeft veel mooie (en ook minder mooie) gezichten, maar een van de fijnste is dat ze je op de gekste momenten kan overvallen. Neem nu Ali en Ava, twee mensen van middelbare leeftijd uit het Noord-Engelse stadje Bradford. Hij werkt als huisbaas en part-time DJ, zij is hulplerares in een lagere school. Wanneer hij haar op een kletsnatte dag voorstelt om haar naar huis te brengen, raakt zij gecharmeerd door zijn aanstekelijke energie en hij door haar zachte karakter. Maar de emotionele, familiale en culturele bagage die ze meedragen — hij is moslim van Pakistaanse origine, zij Iers-katholiek — dreigt hun prille relatie stokken in de wielen te steken. Het is lang niet allemaal rozengeur en maneschijn in ‘Ali & Ava’. De beide hoofdpersonages moeten afrekenen met trauma’s en erfenissen uit het verleden. Die lijken onoverkomelijk, maar regisseur Clio Barnard weigert om zich daar zomaar bij neer te leggen. Een diep aandoenlijke liefdesgeschiedenis, gedragen door twee acteurs die je meteen in de armen wil sluiten.