Was je van fan de originele tekenfilm ‘101 Dalmatiërs’?
Voor een Disney-film is hij nochtans behoorlijk donker…
«Ja, hij is veel gedurfder dan ik me herinnerde. Het blijft een film die Kinderen Toegelaten is, maar de humor speelt met de dualiteit van Cruella. Is ze echt zo gemeen of niet? Dat weet je nooit helemaal.»
Heeft Cruella ook zwakke momenten?
«Natuurlijk. Ze blijft een mens. Maar haar opvliegende karakter wordt de kracht die haar genie zal kanaliseren, ook al heeft ze geleerd dat het geen goed idee is om je telkens te laten meeslepen door je woede. En we weigeren om die kleine kantjes weg te wissen. We wilden er geen voorbeeldige vrouw van maken die je gemakkelijk in een vakje kan stoppen.»
Maar ze heeft ook haar goeie kanten.
«Denk je dat de kwaadaardige karakters die op deze aardbol rondwandelen zelf beseffen dat ze zo slecht zijn? Volgens mij zijn ze ervan overtuigd dat ze gelijk hebben. Het hield dus weinig steek om een personage neer te zetten dat voortdurend ‘Oh, wat ben ik gemeen!’ loopt te denken.»
Ik kan me wel voorstellen dat het heerlijk moet zijn om de slechterik te spelen.
«Oh, fantastisch! Ik heb altijd een heel expressief gezicht gehad, alsof het van rubber gemaakt is, en gewoonlijk moet ik dat onder controle houden. Maar in dit geval mocht ik zoveel overdrijven als ik wou. Dat hebben ze me geen twee keer moeten vragen!» (
De film speelt zich af in het modemilieu. Wat was je favoriete kostuum?
«Dan kies ik voor de twaalf meter lange jurk die ik draag op de vuilniswagen. Die is even surrealistisch als adembenemend. In het echte leven zou ik zoiets nooit van mijn leven dragen, maar op de set gaf het me echt het gevoel van ‘Wow, ik zit in een film!’.»
Ben je nog nerveus voor de camera, ondanks al je succes?
«Ik ben van nature heel angstig, maar ik voel me eigenlijk nog het meest op mijn gemak als ik improvisatie doe, theater speel of op de set sta. Ik heb geen kleine rituelen. Hoe meer ik me onderdompel in het moment, hoe minder stress ik voel. Als je in het diepe springt, heb je geen tijd om je zorgen te maken over al de rest.»
Review: 3/5
Het is zo fijn om gemeen te zijn! Na Angelina Jolie in het zwarte kleed van ‘Malificent’ krijgen we nu Emma Stone in de uitzinnige outfits van Cruella DeVil. En één ding is zeker: we gaan erop vooruit. De film is wat aan de lange kant, maar deze energieke duik in de jeugd van Cruella en haar ontmoeting met de huiveringwekkende Baroness (Emma Thompson) heeft genoeg humor en stijl in huis om de herinnering aan ‘101 Dalmatiërs’ te doen vervagen. De toon flirt met ‘The Devil Wears Prada’ (de verwerpelijke modewereld) of zelfs ‘Ocean’s Eleven’ (de piekfijn uitgekiende overval). En alles is gekruid met kleine toetsen uit de ‘queer’-cultuur, van de travestie van Cruella in spectaculaire mode-performances tot de verschillende marginale personages die vrolijk hun middenvinger opsteken naar de conventies.