Wat trok je aan in een remake van ‘De Zaak Alzheimer’?
Het valt op dat ‘Memory’ voor het grootste deel dicht bij het origineel blijft.
«Waarom zou je knoeien met een scenario dat zo goed in elkaar steekt? Al hebben we wel een paar aanpassingen gedaan. Ons einde is bijvoorbeeld heel anders. Ik heb er ook een nieuwe openingsscène aan toegevoegd, om van bij het begin duidelijk te maken wat voor iemand het personage van Liam Neeson is. In het verleden was Liam meestal de vaderlijke figuur die halverwege de redder in nood bleek te zijn. Ik wou meteen tonen dat hij in ‘Memory’ een heel ander karakter speelt.»
Maakt het iets uit dat de slechterik in jouw versie een vrouw is?
«Het zorgt in elk geval voor een bizarre oedipale relatie met haar zoon. (grijnst) Ik vind een moeder per definitie gevaarlijker dan een vader. Ik heb het idee gehaald bij een van mijn favoriete films, ‘The Manchurian Candidate’. Daarin speelt Angela Lansbury een extreem kwaadaardige en manipulatieve vrouw, maar dat doet ze uit liefde voor haar zoon. In ‘Memory’ is het ook zo. Het personage van Monica Bellucci houdt zielsveel van haar zoon.»
Heb je je verdiept in de ziekte van Alzheimer, of vond je dat niet echt nodig?
«Nee, we hebben wat research verricht. Ik heb de evolutie van de ziekte natuurlijk zwaar verkort en gecomprimeerd. Tenslotte had ik maar een uur en drie kwartier, van het moment waarop het hoofdpersonage dingen begint te vergeten tot het einde. Al is het wel zo dat de klappen die hij incasseert de aandoening snel achteruit doen gaan.»
Het is grappig om Guy Pearce te zien opduiken in een film over een personage dat informatie op zijn armen schrijft om ze niet te vergeten. Hebben jullie gepraat over ‘Memento’?
«Eerlijk gezegd is het niet ter sprake gekomen. (
Je toont de opvangcentra waar illegale migranten in grote kooien wachten op hun lot. Ik had geen idee dat die ‘processing facilities’ uitgebaat worden door privé-ondernemingen.
«Dat is vaak het geval, ja. Daarom is dat ook een perfect element voor dit verhaal. Daar gebeuren veel dingen die je liever niet wil weten. Dario Scadarpane, de scenarist van ‘Memory’, schreef eerder ook de Amerikaanse versie van de Deense serie ‘The Bridge’, en die speelde zich ook al af op de Amerikaans-Mexicaanse grens. Dario weet dus goed genoeg wat daar allemaal gaande is.»
Stond je er zelf van versteld? Of ben je daar op je 78ste te cynisch voor geworden?
«Nee, ik was echt verbaasd. Als je een film maakt met zo’n setting leer je automatisch bij. Je ziet dingen die niet wist, en ik was nog nooit bij die grens geweest. Oorspronkelijk zou ‘Memory’ zich afspelen in Phoenix in Arizona, maar die stad ligt midden in de woestijn, ver weg van de grens. Dus hebben we de boel verhuisd naar El Paso. Daar kun je niet naast de problematiek kijken.»
Review ‘Memory’**
«Ik ben heel blij met ‘Memory’», liet Liam Neeson onlangs vallen tijdens ons gesprek naar aanleiding van ‘Blacklight’. Het is niet moeilijk om te snappen waarom. Vergeleken met die duffe actiethriller is ‘Memory’ een pareltje, ook al omdat Neeson hier een rol krijgt waar hij echt zijn tanden in kan zetten. Dit is tenslotte de remake van Erik Van Looys thriller ‘De Zaak Alzheimer’, over een huurdoder die steeds meer geplaagd wordt door geheugenverlies. ‘Memory’ kan bogen op het stevige concept uit de oorspronkelijke roman van Jef Geeraerts, Liam Neeson en Guy Pearce zijn prima in de hoofdrollen, en regisseur Martin Campbell is behalve een professionele actiefilmer ook slim genoeg om de sterkste scènes uit het origineel over te nemen. De Amerikaans-Mexicaanse grens zorgt bovendien voor een intrigerende setting. Maar een opvallend gebrek aan humor en enkele schrijnend zwakke nevenvertolkingen (onder wie helaas ook Monica Bellucci) steken hem te veel stokken in de wielen. Zonder enig chauvinisme: ‘De Zaak Alzheimer’ was beter.
‘Memory’ speelt vanaf woensdag 27 april in de zalen.