‘After Yang’ heeft een memorabele begingeneriek, een soort danswedstrijd tussen gezinnen. Waar komt dat idee vandaan?
Kogonada: «Ik hou van dans als kunstvorm. Film en dans gaan ook heel goed samen. Maar ik had niet op voorhand de intentie om een dansscène te verzinnen. Het idee vloeide voort uit het gesprek dat de twee ouders in de film hebben. De moeder zegt dat ze wil dat ze een team vormen, en plots zag ik in mijn hoofd dat gezin samen dansen. Dans is voor mij de ideale manier om te tonen dat mensen op dezelfde golflengte zitten en echt verbonden zijn. Ik geniet van die scène. Het is alsof er aan het begin van de film confetti naar beneden dwarrelt. Een uitbarsting van energie voor we in de stemming van het verhaal neerdalen.»
‘After Yang’ is in wezen sciencefiction. Ben je fan van het genre?
«Toch wel. Maar vooral van een specifiek soort sciencefiction, de existentiële verhalen. Ik kan het meer appreciëren als het niet allemaal over technologie gaat, als de film ook grotere thema’s durft aan te raken. ‘Blade Runner’ is zo’n film, of ‘Arrival’ of ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’. Futuristisch maar toch met beide voeten in onze wereld.»
In veel scifi is technologie een bedreiging, zoals in de serie ‘Black Mirror’. Jouw film is precies het tegenovergestelde. Dankzij Yang, een androïde, leren de personages dingen over zichzelf. Ik zou dit bijna ‘White Mirror’ durven te noemen. Wat betekent technologie voor jou?
«Misschien moet ik een serie schrijven die ‘White Mirror’ heet. ( lacht) Ik vind niet dat we per definitie dol moeten zijn op alle nieuwe technologische snufjes, maar we hoeven er ook niet bang voor te zijn. We moeten enkel onze kritische blik bewaren. In dit verhaal was ik geïnteresseerd in de emotionele band die we kunnen hebben met technologie.»
Hoe ben je bij Colin Farrell gekomen als hoofdacteur?
«Hij was een van de acteurs die me meteen voor de geest kwamen voor de rol van de vader. Ik heb de meeste films gezien waarin hij meespeelt, en hij straalt altijd eerlijkheid uit. Je voelt ook constant een echt innerlijk leven in die personages. Hij hoeft niet per se groot uit te pakken. Hij stelt zich compleet ten dienste van de film. Ik noem hem een dichter vermomd als acteur.»
‘After Yang’ gaat in zekere zin over reïncarnatie. Geloof je daarin?
«Mijn visie op geloof en spiritualiteit evolueert constant. De wereld is zo groot en ik voel me zo klein. Maar ik sta open voor alles. Ik ben voortdurend op zoek naar betekenis in dit leven. Ik heb al ongeveer alle religieuze strekkingen overwogen en in vraag gesteld. Ik neig naar het boeddhisme, maar ook daar ben ik niet honderd procent zeker van.»
Weet je nog wanneer je voor het eerst bewust werd van de dood?
«Absoluut. Ik was een jaar of acht. Ik zat in mijn kamer en ik verveelde me. Ik lag op mijn bed, en plots vroeg ik me af hoe het voelde voor ik geboren werd. Dat inzicht overrompelde me, dat er een tijd was toen ik niet bestond. En ik begreep meteen dat er ook weer een tijd zou komen dat ik er niet meer ben. Ik ben toen huilend naar mijn vader gerend. Hij wist niet wat er aan de hand was, ook al omdat ik die gedachten niet verwoord kreeg. Uiteindelijk heeft hij gezegd dat ik buiten moest gaan spelen.» ( lacht)
‘After Yang’ speelt vanaf 30 maart in de zalen.
Review: 3/5
Wanneer ‘After Yang’ zich precies afspeelt, weet je niet. Heel ver in de toekomst kan het niet zijn. Je vermoedt dat de wereld intussen een (ecologische?) catastrofe heeft meegemaakt, maar die achtergrond houdt regisseur Kogonada bewust vaag. De film is ook geen grote spektakelcinema. Het zijn de personages die tellen, en de film zet ze met zachte hand neer. We zien een modaal gezin met twee ouders en een geadopteerde dochter. Om het kind voeling te geven met haar Chinese origine heeft het gezin Yang in huis gehaald, een vriendelijke androïde met kennis van zaken. Als Yang plots in panne valt, is de dochter ontroostbaar, en de vader (rol van Colin Farrell) belooft een oplossing te zoeken. Op zijn speurtocht ontdekt hij echter iets opmerkelijks. ‘After Yang’ is sciencefiction als een kabbelend bergstroompje, een mijmerend drama dat je uitnodigt om stil te staan bij wat het betekent om een mens te zijn. Kogonada heeft soms wat moeite om zijn thematische lens scherp te stellen, maar je wordt er wel helemaal zen van.