Je draagt de film op aan je jongere broers Charles en Walter. Waarom vond je dat belangrijk?
«Omdat ik vermoed dat ze bepaalde elementen uit het verhaal zullen herkennen. ‘Falling’ is zeker geen autobiografie, maar ik speel wel met gevoelens en subjectieve herinneringen uit onze jeugd. De dynamiek tussen de ouders bijvoorbeeld, maar ook tussen de ouders en het kind. Ik kreeg het idee voor de film toen ik na de begrafenis van mijn moeder terugvloog naar huis.»
In de film lijdt de vader aan beginnende dementie. Zijn daar gevallen van in je eigen familie?
«Behoorlijk veel zelfs. Zowel mijn vader als mijn moeder hadden de ziekte, maar ook mijn grootvader aan vaders kant, mijn stiefvader en enkele ooms en tantes. Mijn vader begon me te verwarren met zijn eigen vader en dacht dat hij weer een kind was in Denemarken.»
Dementie kan genetisch zijn. Heb je schrik?
«Je kan je laten testen om te zien of je een genetische aanleg hebt voor de ziekte. Ik heb die afgelegd en het resultaat was gelukkig negatief. Sommige mensen willen het liever niet weten, maar ik wel. Ik ben van nature nieuwsgierig. Ik wil ook liever voorbereid zijn op dat soort nieuws, ook al zou het verschrikkelijk zijn om te weten dat ik op termijn dement zou worden.»
Voor de rol van de onhandelbare en aartsconservatieve oude vader heb je Lance Henriksen gekozen. Ik vind hem een uitstekende acteur, maar we hebben hem in het verleden vooral gezien in bijrollen (‘Aliens’, ‘Near Dark’) of B-films. Waarom hij?
«Ik heb altijd het gevoel gehad dat Lance meer in zijn mars had dan hij mocht laten zien. Maar ik had nooit durven dromen dat hij zo goed zou zijn. De manier waarop hij luistert en zijn verwarring weergeeft is zo subtiel. Ik weet dat sommige mensen vinden dat hij gewoon een oude kerel speelt die anderhalf uur lang vloekt en zich gedraagt als een klootzak. Maar in werkelijkheid levert hij een heel gelaagde, complexe en moedige vertolking. Als de kijker de mentale toestand van dat personage begrijpt, is dat voor een groot stuk te danken aan Lance.»
Falling ****
«Californië is voor piklikkers en vlaggenverbranders.» Nee, Willis Peterson is geen aangenaam individu. Behalve onhandelbaar en eigenzinnig is hij ook bekrompen, homofoob, seksistisch en racistisch. Zoon John kijkt dan ook niet uit naar zijn bezoek. Alleen is Willis te dement aan het worden om nog alleen te wonen. En in zijn verwarde hoofd beginnen heden en verleden door elkaar te vloeien. Het verhaal waarmee Viggo Mortensen (die zelf John speelt) debuteert als regisseur is een kleinschalig en intimistisch familiedrama. Tegelijk heeft hij de ambitie om er een associatieve structuur in te leggen en Willis’ glijdende gedachten te volgen, en dat lukt zonder het noorden kwijt te raken. Een stille, krachtige film, met een fraaie vertolking van Lance Henriksen als de hatelijke redneck waar je zowaar toch sympathie voor krijgt. (rn)