Hoofdfiguur Reality Winner kreeg in 2017 de FBI aan de deur omdat ze informatie had gelekt over de Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. Wanneer dacht je «Hier wil ik een film over maken?»
Tina Satter: «Ik moet toegeven dat ik de hele affaire destijds niet gevolgd heb. Waarschijnlijk heb ik haar foto wel zien passeren op tv, maar ik denk dat vooral haar naam me opviel. Het is tenslotte ironisch dat je ervan beschuldigd wordt staatsgeheimen verklapt te hebben terwijl je ‘Reality Winner’ heet. Vijf maanden later las ik een uitgebreid artikel over haar in ‘New York Magazine’, en ik kwam al snel uit bij de audio-opname van haar verhoor, die je gewoon online kunt beluisteren. Die FBI-agenten hebben elk moment vastgelegd. Het was een behoorlijk gespannen gesprek dat twee uur duurde, en ik zag er meteen een thriller in.»
Dat audiobestand is zo’n beetje het geraamte van de film. Je volgt het woord voor woord, in real time. Was dat een evidente keuze?
«Zeker! Omdat we dat van bij het begin aangeven, weet de kijker dat we niets overdrijven, ook al is wat je op het scherm ziet compleet van de pot gerukt. Met name de misleidingstechnieken die de FBI gebruikt om Reality van haar stuk te brengen. En dat is niet het enige. Het gekste is dat hun gesprek ook echt werkt als een scenario. Via de vragen van de FBI-agenten kom je steeds meer te weten over haar militaire verleden en daarna haar werk als taaldeskundige voor de nationale veiligheidsdienst. En ook over haar persoonlijkheid, bijvoorbeeld wanneer ze vertelt over haar passie voor CrossFit of hoeveel haar huisdieren voor haar betekenen.»
De twee FBI-agenten komen ongemakkelijk over, zelfs bijna komisch. Hoe heb je die acteurs gestuurd?
«Ik heb ze gewoon de woorden en intenties van de echte agenten gegeven. Het is om koude rillingen van te krijgen. Josh [Hamilton, nvdr.] putte veel inspiratie uit de kleine versprekingen en haperingen van de agent die hij speelt. Die hoor je gedurende de hele opname. En uit zijn sympathieke stem, die doet denken aan de doodgewone familievader. De rest komt uit zijn verbeelding. Hoe hij met zijn ogen rolt bijvoorbeeld, of vaak nadrukkelijk glimlacht.»
Je vraagt je als kijker voortdurend af of Reality Winner effectief schuldig is. In hoeverre wou je daarover twijfel laten bestaan?
«Het was niet zo moeilijk om die twijfel te creëren. Reality past in geen enkel Amerikaans cliché. Ze is geen liberale intellectueel en ook geen Trumpistische Republikein. Ze is ex-militair en houdt van vuurwapens maar doet ook aan yoga en maakt zich zorgen om het klimaat. En ze is misschien ook een klokkenluider. Als kijker weet je dus niet in welk hokje je haar moet stoppen, wat voor des te meer spanning zorgt.»
Ben je snel bij Sydney Sweeney uitgekomen voor de hoofdrol?
«Niet echt. We hadden al vrij veel kandidaten gezien toen ik haar ontmoette. Ik kon meteen zien dat ze veel research had gedaan en dat ik een intelligente jonge vrouw voor me had. Die karaktertrek viel me trouwens ook op bij Reality Winner. Sydney heeft enkele audities gedaan, onze keuze is op haar gevallen, en wat ze ons tijdens de opnames liet zien, overtrof onze stoutste verwachtingen.»
Heb je ter voorbereiding kunnen praten met de echte Reality Winner?
«Ikzelf niet, maar Sydney heeft veel met haar samengezeten en ik wilde hen de nodige privacy gunnen. Reality heeft de film niet gezien en dat wil ze ook niet. Ze zegt dat het te traumatisch is voor haar, en dat snap ik volledig. Maar ze staat achter de film en ik ben haar erg dankbaar. Haar moeder en zus hebben ‘Reality’ wel gezien en ze hebben me verteld dat we haar recht doen. Dat we haar niet afschilderen als de gevaarlijke terrorist waarvoor de openbare aanklagers haar hebben versleten.»
Review ****
Hoe zou jij reageren als de recherche op een dag aan jouw deur stond met een arrestatiebevel? Voor Reality Winner (rol van Sydney Sweeney, één van de revelaties uit de serie ‘Euphoria’) is het bezoek van de FBI niet het einde van de wereld. Als ex-militair en vertaler voor de nationale veiligheid weet ze alles over de gevaren van gevoelige onderzoeken. Ze speelt het ondervragingsspel dan ook mee zonder een kik te geven. Hoe meer ze meewerkt, hoe ongemakkelijker ze zich echter voelt door het gedrag van de twee agenten. Als een opschrift niet meteen meegaf dat ‘Reality’, de eerste langspeelfilm van theatermaakster Tina Satter, het oorspronkelijke verhoor woord voor woord volgt, zou je het niet geloven. Beetje bij beetje begin je politieke achtergrond te snappen en stijgt de spanning. En je verlaat de cinema met een gevoel van burgerlijke paranoia. De beste verrassing is echter Sydney Sweeney, die de film moeiteloos draagt en zichzelf profileert als actrice die je ook op het witte doek in de gaten mag houden.
Alles wat je echt wilt weten vind je op Metrotime.be