Dag Boudy. Je hebt de nieuwe plaat ‘Droomvoeding’ gedoopt: een titel die tot de verbeelding spreekt. Vertel.
Brihang: «We voeden ons leven met dromen en ambities, dromen die ons leven een richting geven. Het woord ‘droomvoeding’ bestaat trouwens echt. Het verwijst naar het moment waarop je een slapende baby uit zijn bedje neemt voor een voeding, voordat je zelf naar bed gaat.»
Het vaderschap heeft duidelijk zijn stempel gedrukt op dit album.
«Zeker, al blijf ik weg van de clichés over het ouderschap. Als ik kersverse vaders ontmoet, zeggen ze altijd hetzelfde: ‘Het is heftig, maar ook heel mooi.’ De keerzijde van het vaderschap trekt een schaduw over de schoonheid ervan, en net die schaduwkant wil ik in de kijker zetten op ‘Droomvoeding’. Ik beschrijf vooral de veranderingen, onzekerheden en moeilijkheden die de komst van een kind teweegbrengen in je leven. Want het vaderschap is het mooiste, maar tegelijk ook het heftigste wat me ooit is overkomen. Opvoeden doe je vanuit een instinct. Uiteindelijk doen we ook maar wat, er is geen handleiding. Het is pure trial and error.»
Welke verandering in je leven had je het minst verwacht?
«De impact van weinig slaap. En ook de spiegel die je voorgehouden krijgt: ik reflecteer plots over mijn eigen opvoeding. Ik ben in een warm nest grootgebracht, als eerste van vier. Mijn pa is 40 jaar lang zaakvoerder geweest van een kledingwinkel in Knokke en mijn ma werkte als opvoedster vaak ‘s nachts. Dan vraag ik me af: hoe hebben mijn ouders het in godsnaam klaargespeeld om vier kinderen op te voeden, als ik het met twee kinderen al zo heftig vind? (lacht) Ik bewonder die mensen. Mijn vader heeft trouwens onbewust het muzikale zaadje geplant bij mij, want hij kocht plaatjes om als achtergrondmuziek in zijn winkel te spelen. Aan hem heb ik dus mijn carrière als artiest te danken.»
Als ouder moet je heel wat opofferen, zo vertel je in opener ‘Accepteren’: ‘Onze wereld is kleiner geworden, minder tijd en meer zorgen.’ Wat was de moeilijkste opoffering voor jou?
«Je eigen wil aan de kant zetten. Bijvoorbeeld: ik lig naast mijn dochter [Inti is 3 jaar, nvdr.], die niet wil slapen. Tegelijk ben ik in mijn hoofd aan het malen over to do’s die ik nog moet afvinken eenmaal mijn dochter slaapt. Maar mijn dochter valt niet in slaap, omdat ik zelf niet rustig ben. Ik ben ongeduldig, omdat ik nog dingen wil doen of afwerken. Zo leert zij mij wat geduld is. Die kleine confrontaties met mezelf doen me de schoonheid van het vaderschap inzien.»
Wat is de impact van het vaderschap op je carrière?
«Het tempert het ego. Als je een plaat uitbrengt, ben je voortdurend met jezelf bezig. Je zet jezelf op allerlei manieren in de markt. Daar hecht ik nu minder belang aan. En daarnaast heb ik dus het gevoel dat ik nu minder tijd heb, en meer zorgen. Maar da’s het nieuwe normaal voor mij.»
Iets zegt me dat je die tol heel graag betaalt voor je kinderen.
«Absoluut. Eigenlijk is het thema ‘vaderschap’ nu spontaan in mijn carrière geslopen – het was geen vooropgesteld carrièreplan of zo – en dat zorgt dan weer voor inspiratie en ventilatie.»
De voorbije jaren heb je heel wat mijlpalen bereikt: trouwen, bouwen, twee kinderen en een muzikale doorbraak. Overtreft het geluk van het vaderschap het geluk van een volle festivalweide die je tekst meebrult?
«Goh, dat zijn twee totaal verschillende dingen. Optreden is een egoboost: op het podium voel ik me de koning te rijk, maar de volgende dag sta ik wel gewoon de afwas te doen en kak op te ruimen (lacht). Dat houdt me wel met beide voeten op de grond.»
‘Alles Loopt Anders’ gaat over een koppel dat uit elkaar groeit. Is dat een schrikbeeld van jou?
«Het zijn bekommernissen die ik projecteer. Ik zeg bijvoorbeeld ‘Stop met scrollen en pak me eens vast’: da’s herkenbaar in mijn relatie. Een relatie is soms ook werken.»
«In mijn omgeving zijn de laatste tijd heel veel relaties stukgelopen. Mijn eigen zus, de zus van mijn vrouw, vrienden… Aan het begin van je dertigerjaren breekt een levensfase aan waarin je een huis koopt en aan een gezamenlijke toekomst bouwt, maar als je relatie dan strandt, ligt dat toekomstbeeld plots aan diggelen. Pijnlijk, maar het gebeurt heel vaak.»
De song ‘Telefoontje’ gaat over een slechtnieuwsbericht. Is dat ook uit het leven gegrepen?
«Voor deze plaat ben ik vorig jaar in september aan de schrijftafel gaan zitten na een lange reis met de camper, van België naar Griekenland en terug. In Griekenland kregen we een telefoontje waarbij je alles laat vallen en vroeger dan gepland huiswaarts keert: de grootmoeder van mijn vrouw lag op sterven. Het deed me nadenken over de momenten dat ik zo’n slechtnieuwstelefoontje kreeg. Voor al die keren weet ik nog exact waar ik toen was. Toen mijn pa belde met de boodschap dat mijn opa was overleden, was ik in Ieper in de auto op de baan voor de Oe ist?-campagne. Ik staarde naar de weilanden terwijl het nieuws stilletjes binnensijpelde.»
Ben je bang voor de dood?
«Wel, als mijn ma onverwacht belt, word ik soms overvallen door een angstig gevoel. Angst voor slecht nieuws. Dat gevoel had ik vroeger nooit als ze belde.»
«Sinds ik vader ben, ben ik ook banger geworden voor mijn eigen dood. Of eerder: bang om er niet meer te kunnen zijn voor mijn kinderen. Als ik hoofdpijn of een kwaaltje heb, zal ik nu veel sneller dan vroeger een afspraak maken bij de dokter. Je weet maar nooit of het iets ernstig is. Het neigt soms naar hypochondrie.» (lacht)
Nog even over afsluiter ‘Later... is nu’: strookt het beeld dat de puberende Boudy had over zijn toekomst met het leven dat hij nu leidt?
«Als jonge gast wou ik beeldhouwer worden. Ik wou met mijn handen werken. Toen ik beeldhouwkunst studeerde, werd die illusie van een toekomst als beeldhouwer al snel doorprikt (grinnikt). Dan besloot ik om het over een andere boeg te gooien en in de bouw te werken als dakwerker. Dakconstructies hebben me altijd gefascineerd. Als mijn muziekcarrière in het slop geraakt, vind ik het totààl geen probleem om in de bouw te gaan werken. Superveel respect voor die mannen: je bouwt wel een huis, hé! Een dak boven iemands hoofd.»
«Alles waar ik vroeger van droomde, heb ik nu bereikt. Het plaatje is compleet, al betrap ik mezelf erop dat ik het gras vaak groener vind aan de overkant. Nu we kinderen hebben, zou het bijvoorbeeld tof zijn om een stukje groen te hebben bij ons huis. We wonen nu in Brussel, maar ik ben niet getrouwd met deze stad. We hebben onze aarding nog niet gevonden. De zee roept me wel; Oostende spreekt me aan. Wie weet.»
In die song klinkt ook de tekst: ‘Als je alles hebt, kan je niet meer dromen.’ Waar droom jij nog van?
«Dat ik kan doorgaan op dit elan. Leven van mijn muziek stond nooit op de planning, maar het is wel
‘Droomvoeding’ verschijnt vrijdag op Fake Records. Brihang stelt z’n nieuwe plaat voor op 27/10, 28/10 & 31/10 in de Ancienne Belgique in Brussel. Al die releaseshows zijn reeds uitverkocht. Voor volgende concerten volgend voorjaar zijn nog tickets beschikbaar: 1/2 in Depart in Kortrijk, 3/3 in Het Depot in Leuven, 20/3 in VierNulVier in Gent en 28/3 in De Roma in Antwerpen.
Alles wat je wilt weten vind je op Metrotime.be