Christian Petzold ( foto klein): «Mijn eerste tv-film, ‘Pilotinnen’, werd heel goed ontvangen. Ik werd uitgenodigd op allerlei festivals en iedereen wou mijn handtekening. En ik genoot met volle teugen van die aandacht. In die mate zelfs dat ik het met mijn volgende film weer voor elkaar wou krijgen. Dus schreef ik een verhaal met allerlei verwijzingen naar klassieke film noir en ik ging het draaien aan de Belgische kust, in Knokke en De Haan. Na twee dagen zei mijn vriendin iets wat ik nooit zou vergeten: ‘Het is alsof je een regisseur speelt’. Op het moment zelf voelde ik me enorm gekwetst, maar ik wist ook dat ze honderd procent gelijk had. Ik was een arrogante filmmaker die deed alsof hij alles afwist van cinema. Op dat idee is het personage van Leon in ‘Roter Himmel’ gebaseerd.»
Leon is iemand die enkel aan zijn werk lijkt te denken en nooit zin heeft om van het leven te genieten. Ben jij ook zo?
«Gelukkig niet zo extreem als Leon. Hij maakt echt alles kapot. Maar je werk is iets speciaals als je in de artistieke sector zit. Ik herinner me dat ik ooit op een festival was, en twee collega’s drongen bij me aan om ’s avonds mee te gaan naar een feestje. Er zouden geweldige dj’s komen en we zouden ons enorm amuseren, zeiden ze. Maar ik zei nee, ik moet nog werken. Ik dus terug naar mijn hotelkamer, en daar heb ik de hele avond eenzaam naar Eurosport liggen turen. Toen ik die collega’s de volgende dag terugzag, zeiden ze dat ik een fantastisch feestje had gemist, en ze vroegen me ironisch of ik goed gewerkt had. En ik antwoordde ‘Ongelooflijk. Ik heb zeker 20 pagina’s geschreven!’ Waardoor ik hun avond opnieuw verpestte.»
Als je films maakt die zo persoonlijk zijn voor jou, voelt het dan als een vorm van therapie?
«Ja, maar vooral dankzij de acteurs. Voor ik een film maak, ga ik graag een dag of drie op een soort retraite. Dan lezen we het script, ik leg alles uit waar ik aan gedacht heb, we praten erover, we kijken samen naar film en we gaan naar de locaties. Deze keer viel het me op hoe vaak er gelachen werd met situaties in het script. Ik had ‘Roter Himmel’ totaal niet als een komedie geschreven, maar de acteurs slaagden erin om de humor te vinden. Het was alsof ze de film uit mijn handen namen en er hun eigen ding mee deden. Dat was mijn therapie.»
De ‘rode hemel’ in de titel verwijst naar een bosbrand die steeds dichter komt. Deze zomer hebben we overal in Europa opnieuw grote branden meegemaakt. Gaat jouw film ook over de klimaatcrisis?
«Ja en nee. Het is zeker niet het onderwerp. Ik heb een afkeer van films met een belangrijke boodschap. Vaak zijn die gemaakt door journalisten die een politiek of sociaal onderwerp willen aankaarten en een fictief verhaal verzinnen om het daarover te hebben. Als kijker hoef ik dan enkel te slikken, want het is heel duidelijk wat de film wil vertellen. Dat is niet mijn idee van cinema. Ik hou meer van films die aansluiten bij de droomwereld, en dromen zijn veel complexer dan dat. Soms zijn ze tegenstrijdig. In deze film staat het brandende bos niet symbool voor de klimaatcrisis. De angst dat we onze wereld vernietigen, is iets waar de personages mee leven, maar het is niet het onderwerp van de film.»
Je bouwt de film rond een intrigerende song, ‘In My Mind’. Waar heb je die vandaan?
«Het is een lied van een jonge band uit Wenen. Wallners heten ze. Ik heb hen per toeval ontdekt. Ik hou ervan om met de auto te rijden en naar de radio te luisteren. Ik gebruik nooit Spotify, want dan luister je bijna enkel naar je eigen playlists. Ik wil deel uitmaken van een collectief, en dat betekent ook openstaan voor dingen die je nog niet kent. Die dag waren Wallners te gast in het programma en ze speelden die song. Ik wist meteen dat ik hem in de film wou.»
Roter Himmel***
Leon en Felix, twee vrienden van een jaar of 30, zijn op weg naar het vakantiehuis van Felix’ familie. Ze willen er rustig werken aan hun artistieke projecten — Leon aan zijn tweede roman, Felix fotografie. Ter plaatse blijkt er echter al iemand in het huisje te logeren: Nadja, een vrouw die als ijsjesverkoopster in een nabijgelegen dorpje werkt. Felix vindt het niet erg, Leon krijgt het meteen op zijn heupen van de indringster. Meer nog, hoe beter ze elkaar leren kennen, hoe irritanter en arroganter Leon zich gedraagt. En intussen woedt er in de verte een bosbrand. ‘Roter Himmel’ telt maar enkele personages en vermijdt grote woorden. Maar onder het oppervlak schuilt een verrassend verhaal, een intrigerende mix van karakterstudie, relatiekomedie en donker drama. Geniet van het leven terwijl het nog kan, zegt de film. En verlies je vooral niet in navelstaarderij en pretentie. Gelijk heeft hij.