MOVIES. ‘L’Envol’ is een modern verhaal via een ongewone kostuumfilm: «Individualisme is de kanker van de wereld»

‘L’envol’ is losjes gebaseerd op, ‘De scharlaken zeilen’, een novelle van de Russische schrijver Aleksander Grin uit 1923. Wat trok je aan in dat verhaal?

Pietro Marcello: «Ik hou van Russische literatuur, en ik was gefascineerd door dat verhaal over een jong meisje dat de voorspelling te horen krijgt dat ze weggehaald zal worden uit haar trieste leven. We hebben die novelle aangepast in functie van een coproductie met Frankrijk, maar het verhaal had zich evengoed in Portugal, Japan of de Borinage kunnen afspelen.»

De personages tonen elk een aspect van wat het betekent om een vrouw te zijn. Hoe heb je ze uitgewerkt?

«De film speelt met oude literaire archetypes, van het jonge weesmeisje over de huisbazin tot de tovenares. Wat het verhaal in mijn ogen modern maakt, is de relatie tussen de hoofdfiguur en haar vader. Die man zou de held van ‘L’envol’ kunnen zijn, maar hij is het niet. Hij domineert zijn dochter niet en voedt haar op met ideeën en gebaren die je traditioneel met vrouwen associeert. Hij speelt met haar en moedigt haar aan om haar eigen weg te gaan. Hij sluit haar niet op alsof ze zijn bezit is, maar maakt haar deel van een gemeenschap. Dat is heel actueel. Individualisme is een kanker die onze wereld naar de vaantjes helpt. We hebben nood aan het collectieve, om samen te zijn.»

Hoe past het idee van hekserij daarbij?

«Tijdens onze zoektocht naar een locatie vonden we een boerderij waar Jeanne d’Arc drie dagen verbleven heeft. Ik geloof sterk in de energie van plaatsen, en die boerderij inspireerde ons om de rol van tovenares uit te breiden naar het hoofdpersonage, dat verstoten wordt daar haar dorp.»

Waarom maak je in de loop van de film ook gebruik van archiefbeelden?

«Deze film is een sprookje, maar ik wou hem toch ook verankeren in een realiteit waarmee de kijker zich kan identificeren. Ik ben een utopist en ik heb het nodig om te dromen. Ik spiegelde me ook aan de Franse regisseur Jacques Demy, die de musical gemoderniseerd heeft door het banale te vermengen met fantasie. De kruisbestuiving tussen de Italiaanse en de Franse cinema bestaat al lang. Met ‘L’envol’ zet ik die verder.»

L’Envol ***

Net als in ‘Martin Eden’ gaat Pietro Marcello weer op zoek naar magie. De Italiaanse cineast houdt ervan om zijn romantische verhalen te stimuleren met ritmische montages van archiefbeelden. De plot van ‘L’envol’ is vager dan veel filmliefhebbers zullen willen, maar de meest nieuwsgierige bioscoopbezoekers zullen zich laten meeslepen door de zachtheid van de personages (die van Noémie Lvovsky en Raphaël Thiry voorop) en door de hoopvolle en vastberaden blik van de jonge hoofdfiguur. (si)

‘L’envol’ speelt vanaf vandaag in de zalen.