Anne is een uitdagende rol die gevaarlijke thema’s verkent. Hoe heb je je voorbereid?
Léa Drucker: «Voor ik haar leerde kennen, zag ik Catherine (Breillat, de regisseur, nvdr.) als aan een soort punkvedette van de filmwereld. Het is een beetje spannend om dat soort mensen te ontmoeten, want er zijn er niet veel. Je weet dat je je op glad ijs zult begeven. Ik wist niet of ik wel met haar wou werken, maar het omgekeerde was ook niet waar. Ik had het scenario gelezen, en ik had geen zin om ‘Queen of Hearts’ te zien, de Deense film waarvan dit een remake is. Ik had geen idee hoe het zou voelen om deze film te maken. Het was een heel nieuwe ervaring voor mij.»
De rol van Théo, de stiefzoon met wie je personage een relatie begint, wordt vertolkt door Samuel Kircher. Hoe was het om hem te ontmoeten?
«Samuels ouders zijn ook acteurs, en dat stelde me gerust. Ze houden veel van film en ze hadden het scenario gelezen. Ze zullen het dus zelf al goed doorgepraat hebben met hem. Ik heb Samuel leren kennen als een poëtische, sympathieke en heel intelligente jongen. Ik heb ervoor gezorgd dat de moeilijke scènes zo nauwgezet en technisch mogelijk gedraaid zouden worden, dat we niet zouden improviseren en ons echt veilig zouden voelen. Binnen dat sterk afgelijnde kader hebben we er dan emotie in gelegd.»
Vind je het altijd belangrijk om zulke duidelijke afspraken te hebben voor seksueel geladen scènes?
«Dat is noodzakelijk voor alle acteurs, ja. Het is essentieel dat intieme scènes georkestreerd zijn, als een choreografie. Catherine had me ook uitgelegd dat ze onze gezichten in beeld wou brengen. Het vlees interesseerde haar niet. Ik was naïef genoeg om te denken dat het simpel zou zijn, en dat was het allerminst. Een gezicht is enorm intiem. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit van zo dichtbij ben gefilmd. Ik moest me compleet laten gaan om het te vergeten. Ik moest Catherine volledig vertrouwen.»
Je hebt gezegd dat je personage via die relatie met Théo op zoek is naar genezing en herstel. Wat bedoel je daarmee?
«Het is een vorm van genezing die de andere vernietigt. Wat dat betreft, is de film heel verontrustend. Hij roept veel vragen op. Anne heeft waarschijnlijk veel trauma’s opgelopen in haar verleden, en nu krijgt ze de kans om het nog eens te proberen en die slechte start te herstellen. Het lot schenkt haar de mogelijkheid om zich te voelen alsof ze 15 was en alles in orde zou komen. Het is hartverscheurend en verschrikkelijk tegelijk. Ik weet niet of ze beseft welke schade ze aanricht. En dan is ze ook nog eens advocaat voor de jeugdzorg! Uiteindelijk maakt ze ook gebruik van haar wapens. Ze weet hoe ze zichzelf moet verdedigen. En ze gebruikt haar macht als volwassene. Dat is monsterlijk. Het geeft me koude rillingen.»
Het Vlaamse publiek kent je vooral van ‘Close’ van Lukas Dhont. Welke herinneringen hou je over aan die film?
«Eden Dambrine, de jonge acteur die mijn zoon speelt in ‘Close’, en ik hebben een band gesmeed door voor de opnames veel tijd met elkaar door te brengen. Ik heb zijn moeder ontmoet. We gingen wandelen in een park in Gent. Ik heb eigenlijk nooit goed geweten wanneer we zijn begonnen te werken. We waren bij Lukas thuis, en hij vroeg me of ik hem wou helpen om een Mexicaanse maaltijd klaar te maken. Ik begon ingrediënten te snijden, hij maakte margarita’s. We begonnen te lachen en plots kwam de kostuumontwerper langs om te vragen of ik een t-shirt wou passen! (