Hoe ben je eraan begonnen om de verhalen van Murakami in animatie om te zetten?
Pierre Földes: «Wat mij naast die zes verhalen vooral aantrok, was het volledige universum en de stijl van Murakami. Ik vind het zo geweldig wat die man doet. Een verhaal vertellen, is één ding, maar het is nog iets totaal anders om er zo’n unieke blik aan toe te voegen. Dat maakt voor mij het verschil tussen een gewoon verhaal en een kunstwerk.»
Hoe heb je de zes verhalen verweven?
«Aanvankelijk had ik een film in gedachten die van het ene verhaal naar het volgende zou overstappen. Maar tijdens het schrijven besefte ik dat de personages en ideeën elkaar weerspiegelen. Nu laat ik ze voortdurend in elkaar overvloeien en is er eigenlijk maar één verhaal meer.»
De impact van dromen op de realiteit doet ook denken aan David Lynch. Is hij een inspiratiebron?
«Ik ben er echt blij mee dat je mijn film met Lynch vergelijkt. Ik begrijp die vergelijking zeker, want hij is een cineast die me als kijker altijd nieuwsgierig maakt met zijn mysterieuze en ambigue ideeën. Dat heeft hij trouwens gemeen met Murakami. Ik hou van die onduidelijke zones waar je dan je eigen schaduwen in kunt projecteren. Op die manier kun je ook geïnspireerd raken en iets over jezelf ontdekken. Ik wil ook hoegenaamd geen antwoorden geven, enkel ideeën aanreiken. Een beetje zoals dromen dat doen.»
Het valt op dat de animatie verschillende technieken combineert. Hoe heb je dat aangepakt?
«Die methode heb ik op punt gesteld voor deze film. Het is niet gemakkelijk om expressieve personages te creëren in 2D. Samengevat komt het erop neer dat we een storyboard uittekenen en dan opnames maken met echte acteurs. Die opnames dienen dan als inspiratiebron voor de animatoren, van de manier waarop de acteurs zitten tot de spanningen in hun gezicht. Ik heb hun hoofden trouwens in 3D nagebouwd om de stijfheid die eigen is aan 2D weg te kneden.»
‘Saules aveugles, femme endormie’ speelt momenteel in de zalen.