Waarom geen documentaire?
«Omdat ik een soort utopisch hoofdpersonage wou dat iets essentieels in de Japanse manier van denken zou symboliseren: het algemeen belang. Dat zag je bij uitstek vlak na de covid-epidemie. Mijn thuisstad Berlijn lag toen in duigen. De parken waren vernield, de publieke ruimtes verwoest. In Japan was het exact het tegenovergestelde. Mensen droegen nog steeds mondmaskers om elkaar te beschermen, alles was nog steeds net en mooi. Het herinnerde me eraan waarom ik zoveel van Japan hou.»
Heb je lang moeten zoeken naar het typische huis waar hoofdfiguur Hirayama woont?
«We hebben een dag of drie rondgewandeld in Sumida, een wijk in Tokio die me nauw aan het hart ligt. Het is één van de laatste buurten waar je die typische lage huisjes en dat straatleven nog aantreft. Het is bijna iets uit de 19de eeuw, ook al hebben ze enkele jaren geleden midden in die wijk een enorme moderne toren opgetrokken, de Skytree. Ik dacht ‘Da’s prima. Hirayama woont dus in de schaduw van een boom’.» ( lachje)
‘Perfect Days’ is een eenvoudige film. Was hij snel ingeblikt?
«Ik had geen keuze, want mijn hoofdacteur, Kôji Yakusho, moest aan een grote samoeraifilm beginnen. En ik moest zelf ook terug naar Duitsland om mijn documentaire ‘Anselm’ af te werken. We hebben ‘Perfect Days’ finaal in 16 dagen ingeblikt. Maar dat volstond. Ik hou van beperkingen. Dat probeer ik mijn studenten ook altijd bij te brengen: je maakt de beste films als je moet rekening houden met beperkingen. Anders krijg je rommel. Als je me gigantisch veel geld geeft om een film te maken, zal ik niet weten hoe ik eraan moet beginnen. Geef me 10% van dat budget en ik zal meteen ideeën krijgen.»
Hirayama luistert naar songs uit de jaren 1970 en 1980. Is dat jouw manier om te zeggen dat hij ook ergens vastzit in het verleden?
«Ik heb het er uitgebreid over gehad met mijn co-scenarist, de dichter en schrijver Takuma Takasaki. We vroegen ons af naar welke muziek Hirayama zou luisteren. Ik had het idee dat hij misschien enkel oude cassettes zou hebben, en Takuma vertelde me dat veel Japanse mensen die nog beluisteren. Veel auto’s hebben er ook nog cassettespelers aan boord. Bovendien is analoge muziek een enorme comeback aan het maken in Tokio. Dat laat ik ook zien in de film. Veel jongeren hebben een smak geld over voor vintage cassettes. Vooral compilatietapes. Voor Hirayama is het een manier om vast te houden aan zijn jeugd. Het is waar hij van geniet.»
Waarom noemde je Hirayama daarnet «utopisch»?
«Omdat hij leeft op een manier die ik zelf zou willen. Om je een voorbeeld te geven: ik heb thuis 20.000 LP’s. Ik ben gek op vinyl en kan het niet laten om constant nieuwe platen te kopen. Maar ik weet ook dat ik misschien naar 10% van die muziek kan luisteren. Vaak luister ik ook maar één keer naar een plaat. Ik mis de tijd toen ik wekelijks één LP kocht en die dan elke dag opzette. Idem voor films en series en boeken. Er is te veel van alles. Ik koop constant potten verf in verschillende kleuren omdat ik graag weer schilderijen wil maken, maar ik kan intussen een eigen verfwinkel beginnen, denk ik. ( lacht) Net zoals iedereen heb ik te veel van alles en te weinig tijd. Hirayama is de man die ik zou willen zijn, iemand die tevreden is met wat hij heeft. En die nooit het gevoel heeft dat hij iets mist.»
‘Perfect Days’ speelt momenteel in de zalen.
Review ‘Perfect Days’: 5/5
Alles wat je echt wilt weten vind je op Metrotime.be