Rob Marshall ( kleine foto): «Halle was de eerste acteur die we uitgenodigd hadden om auditie te doen. Toen ze de kamer binnenkwam, sloot ze haar ogen en begon ‘Part of Your World’ te zingen, Ariels lied uit de film. En ik kon niet geloven wat ik hoorde. Je voelde dat ze een diepe band had met de thema’s van dat lied. Zo emotioneel. Ik dacht ‘We zijn nog maar vijf minuten bezig met de audities. Hebben we Ariel nu al gevonden?’ Maar dat was zo. We hebben daarna nog wel honderden actrices ontmoet voor de rol, maar niemand kon Halle overtreffen.»
De film bevat enkele nieuwe songs. Hoe hebben jullie die gekozen?
«Het opvallende aan de originele animatiefilm is dat Ariel in wezen maar één echt lied heeft. Daar moest nog iets bij, ook al omdat live-action iets anders is dan animatie. De uitdaging was dat Ariel halverwege haar stem kwijtraakt en in principe dus niet meer kan zingen. Maar toen beseften we dat je in een film ook iemands innerlijke stem kunt laten horen, via muziek, via een lied. Het hielp ons om Ariels gevoelens uit te drukken als ze voor het eerst op het vasteland is.»
Hoe komt het dat Javier Bardem, die Koning Triton speelt, geen lied heeft?
«Eigenlijk had hij er wel één, maar het is helaas gesneuveld tijdens de montage. Heel jammer, want Javier heeft echt een goeie stem. Ik werk sowieso graag met acteurs die nog nooit een musical hebben gedaan. Zij gaan per definitie uit van hun personage, en dat is de juiste benadering. Want zo breng je al zingend een scène tot leven. En ze beseffen het niet eens. Melissa McCarthy [de gemene Ursula in de film, nvdr.] was ook zo. Veel acteurs hebben schrik om te zingen, maar zij is totaal onbevreesd.»
Hoe zorg je ervoor dat acteurs zich niet overweldigd voelen door zo’n gigantische productie?
«Musicals zijn hybride, een mix van theater en film. Je kunt niet gewoon in beeld verschijnen en beginnen te zingen. Het is iets wat je moet leren. Idem voor de choreografie. Er gaan dus veel repetities aan vooraf. Ik kom uit het theater, en ik weet dat het mijn job is om mijn acteurs te beschermen. Ze moeten zich veilig voelen en begrijpen dat het oké is om fouten te maken of door het ijs te zakken. Dat niemand daarom maalt. Zo worden ze beter. Dat vind ik het belangrijkst.»
Film is normaal gezien intiemer dan theater omdat je met een camera veel dichter bij de acteurs komt. Kun je een musical als ‘The Little Mermaid’ nog intiem houden?
«Ik denk het wel. Dit is een massieve productie, maar als je het scène per scène bekijkt, is het vaak maar een klein verhaal. Het gaat over een vader en zijn dochter. Een vader die moet leren om zijn kind te laten gaan. En daarnaast gaat het over twee verwante zielen die de wereld willen veranderen en tonen dat je niet bang hoeft te zijn voor mensen die anders zijn dan jij. Als je je daarop focust, kun je al de technische aspecten van de film gemakkelijker relativeren.»
Maar het blijft natuurlijk ook wel een technische uitdaging.
«Dat is zo. En daar dienen de repetities voor. Iedereen moest precies weten wat hen te doen stond. Voor de scènes die zich in de zee afspelen, hebben we in het begin op de grond geoefend, en daarna hing iedereen aan kabels. Samen met de stuntcrew hebben we alles eindeloos herhaald, elk zinnetje, elke pauze. Want zo verliepen de opnames. Soms riep ik ‘Actie!’, zeiden de acteurs twee zinnetjes en riep ik alweer ‘Cut!’. Dan stelden we alles anders in, riep ik opnieuw ‘Actie!’ en zeiden de acteurs weer een andere zin. Zo ging dat maar door. Het was echt een legpuzzel, een mozaïek.»
Wat vond je zelf de moeilijkste scène?
«Oh, ‘Under the Sea’, zonder enige twijfel. Het is een gigantisch zang- en dansnummer met in wezen maar één echte acteur. Al de rest zijn effecten. Het heeft lang geduurd voor we begrepen hoe we dat precies moesten aanpakken. Het is ook niet toevallig één van de laatste scènes die we gedraaid hebben.»
‘The Little Mermaid’ speelt momenteel in de zalen.
Review **
Is de nieuwe live-action versie van ‘The Little Mermaid’ spectaculair? Ja. Kleurrijk? Absoluut ja. Goed gezongen? Dat ook, als je de typische Disney-kweelstemmen kunt verdragen. Maar voegt hij ook iets wezenlijks toe aan de animatiefilm of het originele sprookje van Hans Christian Andersen? Dat is een heel ander paar mouwen. Regisseur Rob Marshall maakt de boel 50 minuten langer, maar op een handvol uitzonderingen na — het nieuwe rapnummer van Aquafina als de meeuw Scuttle steelt de show — voelen die extra’s vooral aan als ballast. Het zegt genoeg dat de hoogtepunten ook al in de animatieversie zaten: het Caribische plezier van ‘Under the Sea’, de romantische kolder van ‘Kiss the Girl’, Ursula’s slijmerige song ‘Poor Unfortunate Souls’. De digitale inkleding is vaak adembenemend, maar die zet dan weer de grote ironie van deze ‘Little Mermaid’ in de verf, dat hij op zijn best in wezen toch weer een animatiefilm is. Niet dat het de vele fans iets zal kunnen schelen, uiteraard.