Professor Michael Sweet deed zijn theorie uit de doeken in een reeks tweets eerder deze maand. In het verre verleden zou zeelieden regelmatig ‘zeemonsters’ gespot hebben, terwijl het in realiteit om de fluit van een walvis ging. De twee werden door hun gelijkaardige vorm regelmatig verward, zegt professor Sweet. «Ontdekkingsreizigers tekenden steeds wat ze zagen. Dat is waar de vele verhalen van zeemonsters vandaan komen: tentakelachtige en alienachtige aanhangsels die uit het water kwamen piepen – waardoor sommige vermoedden dat er iets sinisters onder de zeespiegel op de loer lag... Maar heel vaak ging het simpelweg om walvislullen.»
Walvissen hebben namelijk de neiging om hun paal boven water te showen tijdens het paarseizoen: «Walvissen paren vaak in groepen. Terwijl het ene mannetje met het vrouwtje bezig is, steekt het andere mannetje gewoon even zijn lul uit het water terwijl hij rondzwemt en op zijn beurt wacht. Iedereen moet toch een beetje plezier hebben, hé!», aldus professor Sweet. Een vrouwtje wordt meestal gepaard met één mannetje, waardoor de rest van de groep moet vechten om het recht om seks te hebben met het vrouwtje. Soms bestonden die groepen uit 12 à 15 mannen. Dat zijn dus heel wat walvispennissen die hun ‘kopje’ boven zullen steken in afwachting.
Foutje
Maar er was één probleem met zijn theorie: Sweet had de foto’s van de walvispiemels gecombineerd met «foto’s» van het monster van Loch Ness. Is dat monster dan ook gewoon een piemel? Wel nee. «Ik gebruikte het beeld van Nessie gewoon als een voorbeeld van hoe mensen in het verleden zeemonsters beschreven. Maar er zijn natuurlijk geen walvissen in Loch Ness, dus Nessie was niet het beste voorbeeld om te gebruiken in dit geval», zegt professor Sweet in een interview met Live Science. Hij benadrukt wel dat zijn tweet nog steeds «factueel» is: «Heel veel walvislullen werden aanzien als monsters door hongerige en vermoeide zeelieden over de hele wereld.»