MOVIES. Tout s’est bien passé: «Weet wanneer je afscheid moet nemen van je geliefden»
Voor sommige kijkers zal Sophie Marceau altijd Vic blijven, het jonge meisje uit ‘La Boum’. In ‘Tout s’est bien passé’ gebruikt regisseur François Ozon (‘Huit femmes’) haar populaire status op een slimme en zachte manier. Wie kan namelijk beter een vrouw spelen die beetje bij beetje haar mening over euthanasie herziet? Marceau ontmoette Metro op het festival van Cannes, waar ze ons uit de doeken deed waarom Frankrijk het nog altijd moeilijk heeft met het onderwerp.
‘Tout s’est bien passé’ heeft het over het recht op waardig sterven. Houdt de dood jou zelf bezig?
Sophie Marceau: «Natuurlijk. Je kan er niet omheen. We zullen het allemaal meemaken, en toch praten we er weinig over. En op een dag besef je ‘Ah mince, ’t is juist, ik ga ook sterven!’ (lacht) Plots begin je dan na te denken over hoe je zou willen dat het gebeurt. Daarom klikte het ook toen ik het scenario las.»
Het verhaal is echt gebeurd. Hoe heb je je voorbereid om de rol van Emmanuelle te spelen?
«Het stond allemaal op papier, tot en met de kleur van haar kleren. François Ozon heeft Emmanuelle gekend [ze overleed in 2017, nvdr.], en we hebben geprobeerd om haar empathische en altruïstische karakter weer te geven. Daarnaast hebben we foto’s van haar en haar vader bekeken, en de video waar hij zijn wens uitspreekt om er een eind aan te maken. De video die je in de film ziet, is daar trouwens een exacte kopie van.»
Hoe vermijd je met een onderwerp als dit dat het sentimenteel wordt?
«Dat is de job van de regisseur. Hij is de orkestleider, en hij beslist of hij meer trompetten of violen wil. Emmanuelle was niet het type om veel bombarie te maken, dus dat hielp. Ze had meer interesse voor de problemen van andere mensen dan voor haar eigen kopzorgen. Sommige mensen zorgen graag voor anderen, anderen hebben liever dat er voor hen gezorgd wordt. Haar vader had gelijk dat hij haar om hulp vroeg, want hij wist dat ze die zou bieden, ook al was het niet wat ze zelf zou willen. Uiteindelijk is dit een verhaal over een familie en haar neuroses.»
Het klikt echt tussen tussen jou en André Dussolier, die je vader speelt. Kenden jullie elkaar?
«Totaal niet! We hebben elkaar misschien een keer of drie ontmoet voor het begin van de opnames. ( denkt even na en gaat dan op vertrouwelijke toon verder) Acteurs zijn toch rare beestjes. André is zo iemand die van het ene moment op het andere van persoonlijkheid kan veranderen. In het begin zie je hem bijna niet en blijft hij in zijn kleedkamer om zich te concentreren. Op de set kijkt hij de mensen rondom hem liever niet aan. Ik vroeg me echt af hoe ik met hem moest omgaan. Moest ik me heel klein maken? Moest ik hem zachtjes zeggen ‘Dag meneer, ik ben Sophie Marceau, ik moet je dochter spelen, als je dat niet erg vindt…’? ( lacht ) En toen stonden we tegenover elkaar, riep François ‘Actie!’ en werden we vader en dochter. Heel bizar, maar zo ging het. We stapten uit de echte wereld en gingen die van hem binnen.»
Wat vind je eigenlijk van de beslissing van de vader om euthanasie te plegen?
«Het maakt helemaal niets uit of je daarmee akkoord gaat of niet. Het is zijn keuze, het is zijn leven, en hij verandert zijn mening niet. Wat moet je anders doen? Ruzie maken om hem in leven te houden? Ik denk dat je beter aanwezig kan zijn, je geliefden graag zien en weten wanneer je afscheid moet nemen.»
In België is de wetgeving rond euthanasie progressief. Heeft Frankrijk er nood aan om…
( antwoordt zonder verpinken ) «O ja! Frankrijk heeft er nood aan om het debat te voeren, punt aan de lijn! ( lacht ) En niet alleen over de dood… We praten zeker veel, maar er zijn nog veel onderwerpen die we angstvallig vermijden. Het komt door onze mentaliteit, die eerder burgerlijk is. Veel dingen worden niet uitgesproken, en dat leidt tot starheid. Zelfs binnen gezinnen. In Frankrijk praten we gemakkelijk over taboes op een intellectueel niveau, maar het wordt zelden concreet.»
Review
Van ‘Sitcom’ tot ‘Été 85’, de Franse regisseur François Ozon schetst graag een klassieke wereld om daarbinnen onze conventies uit te kleden. En dat doet hij door sublieme acteurs voor de camera te halen die ons beter hun dubbelzinnige verhalen of diepe dilemma’s doen slikken. Ik denk aan ‘Ricky’ en de manier waarop Ozon het beeld van ouderlijk geluk doorprikt. Of aan ‘Gouttes d’eau sur pierres brûlantes’, waarin hij komaf maakt met het cliché van de homoseksuele man die zich verontschuldigt voor het feit dat hij er is. In ‘Tout s’est bien passé’ is Sophie Marceau het ideale paard van Troje om in een land dat nog steeds achterloopt te praten over euthanasie. Ze is tenslotte het meest geliefde gezicht van Frankrijk. Marceau speelt Emmanuelle, een vrouw die worstelt met het idee om haar vader te helpen bij zijn levenseinde maar ook niet werkloos kan toekijken. Voor ons Belgen is dit drama niet bijzonder subversief, maar het magnifieke vader-dochterduo geeft je wel zin om nadien iemand te knuffelen. Wat wil je nog meer? 4/5
